|
Plecionka jest najbardziej typowym ornamentem iluminatorstwa anglo-iryjskiego. Motyw ten wyniknął z obserwacji i naśladowania plecenia włókien i trzciny. Występował zazwyczaj w formie płaszczyznowej i wstęgowej (ornament ciągły), w wielu odmianach, od prostych splotów dwóch pasemek, wałków, listewek, do splotów skomplikowanych, rytmicznych pojawiających się jako wzór: skręcany, warkoczowy, zadzierzgnięty itp. Plecionka oprócz inicjałów ozdabiała również marginesy np. w Księdze z Durrow.
Często jest przypisywana Celtom, wydaje się jednak, że pochodzi z epoki brązu. Prawdopodobnie wzór przybył z Bliskiego Wschodu (Mezopotamia tam występował jako wzór dwóch splecionych węży) do Europy, zadomowił się w sztuce greckiej skąd przedostał się do kultury starogermańskiej. Ornamentyka Germanów (zamiłowanie do przepychu, złoceń i opatrywania srebrem i drogocennymi kamieniami diademów, agraf, klamer, fibul) formowała się na zajmowanych przejściowo przez Gotów terenach czarnomorskich, gdzie ulegali wpływom irańskim i sarmacko-scytyjskim. Wędrówki Gotów przeniosły plecionkę na grunt iryjski.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz