Od XI w. nastąpił rozwój uniwersytetów jako ośrodków naukowych nowego typu, zastępujących stopniowo szkoły klasztorne i katedralne. Wyodrębniła się klasa ludzi nauki (scholastyków). Słowo scholastyk oznaczało nauczyciela (osobę wykształconą).
Scholastyka powstała jako wyraz przekonania autorów chrześcijańskich o konieczności pełnego zrozumienia tego, w co się wierzy. Dążono do rozumowego udowodnienia dogmatów religijnych. Odwoływano się do autorytetów (św. Augustyn, Arystoteles).
Nauka polegała na lekturze tekstów ich szczegółowym objaśnianiu i dyskusji "metodę scholastyczną" (budowanie aparatury pojęciowej, opartej na subtelnych dystynkcjach, kategoryzacja i hierarchizacja pojęć, argumenty za i przeciw). W ramach scholastyki posługiwano się oryginalnymi metodami nauczania (np. lectio, dysputa, determinacio) i specyficznymi formami opracowania pisemnego (traktaty, komentarze, sentencje, quodlibety, summy).
źródło: encyklopedia.pwn.pl; Wikipedia
Scholastyka powstała jako wyraz przekonania autorów chrześcijańskich o konieczności pełnego zrozumienia tego, w co się wierzy. Dążono do rozumowego udowodnienia dogmatów religijnych. Odwoływano się do autorytetów (św. Augustyn, Arystoteles).
Nauka polegała na lekturze tekstów ich szczegółowym objaśnianiu i dyskusji "metodę scholastyczną" (budowanie aparatury pojęciowej, opartej na subtelnych dystynkcjach, kategoryzacja i hierarchizacja pojęć, argumenty za i przeciw). W ramach scholastyki posługiwano się oryginalnymi metodami nauczania (np. lectio, dysputa, determinacio) i specyficznymi formami opracowania pisemnego (traktaty, komentarze, sentencje, quodlibety, summy).
źródło: encyklopedia.pwn.pl; Wikipedia
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz